Siyonist oluşum 77 yaşında: “Füze savunması var ama ahlaki kalkanı yok!”

İsrail 77 yaşında: Amerikan gücüyle desteklenen kırılgan bir devlet

Siyonist projenin Arap ve İslam dünyasının merkezine yerleştirilmesinin üzerinden 77 yıldan fazla zaman geçti ve Batı’dan, özellikle de Amerika Birleşik Devletleri’nden benzeri görülmemiş askeri, siyasi ve mali destek almasına rağmen İsrail kırılgan bir varlık olmaya devam ediyor. Onu, askeri ve teknolojik bir güç merkezi olarak tasvir eden tüm söylemlere rağmen, hayatta kalması hala yabancı müdahaleye bağlı.

1948’den beri Batılı güçler, bu yerleşimci-sömürgeci projeyi desteklemek için mevcut tüm araçları, siyaseti, sermayeyi, bilimi ve kaba askeri gücü seferber ettiler. Binlerce Yahudi uzman ve profesyonel Avrupa, Amerika ve eski Sovyetler Birliği’nden getirilirken, milyarlarca dolar, Filistinlilerin bunları hak edecek kadar “beyaz” olmadıkları düşünüldüğü için temel haklarından mahrum bırakılan yerli bir nüfusun kalıntıları üzerine bir devlet inşa etmek için harcandı.

İsrail, onlarca yıldır müthiş bir cephanelik biriktirdi: düzenlenmemiş nükleer silahlar, Demir Kubbe füze savunma sistemi ve dünyanın dört bir yanındaki baskıcı rejimlere ihraç edilen gözetleme teknolojileri. İstihbarat servisleri Latin Amerika’dan Afrika’ya kadar otoriter devletleri eğitti ve işgali küresel bir kontrol modeline dönüştürdü.

Ancak bu yanılsama zayıflıyor.

Ekim 2023’te El-Aksa Tufanı Operasyonu’nun başlatılmasından bu yana İsrail’in savunmasızlığı ortaya çıktı. Bu, kendi kendine yeten bir bölgesel güç değil, tamamen bağımlı bir projedir. Amerikan askeri desteği, Avrupa siyasi örtüsü ve tutarlı Batı ekonomik desteği olmadan uzun süreli bir direnişe dayanamaz.

Gazze’ye yaptığı son saldırıda İsrail, ABD mühimmatına, hava ikmallerine ve deniz konuşlandırmasına büyük ölçüde güvendi. İran’a karşı bağımsız hareket edemediğini kanıtladı ve Washington’ın kendi adına devreye girmesini gerektirdi. Daha bu hafta, ABD, Tel Aviv’in doğrudan talebi gibi görünen bir şekilde Fordow tesisi de dahil olmak üzere İran nükleer tesislerini bombaladı; daha geniş bir bölgesel savaşı ateşlemekle tehdit eden tehlikeli bir tırmanış.

İnsan şu soruyu sormadan edemiyor: Savaşlarını yürütmek için küresel bir süper güce ihtiyaç duyan ne tür bir “bölgesel güç”? Bu ne tür bir egemenlik?

Bu arada, işgal altındaki Batı Şeria’da İsrail şiddetli bir sindirme politikası sürdürüyor; suikastlar, ev yıkımları, toplu tutuklamalar ve tutukluların ve ailelerinin sistematik cezalandırılması. Gazze’de ise bir soykırıma tanık oluyoruz: kıtlık, kuşatma ve yaşamın ve altyapının tamamen yok edilmesi.

El-Aksa Camii’nin kutsallığı bile ihlal edildi. Komplekste benzeri görülmemiş kapatmalar yaşandı, ibadethanelere gece baskınları düzenlendi, Kuran nüshaları kirletildi ve muhafızları gözaltına alındı, uluslararası toplumun çoğu sessiz kaldı, hatta suç ortağı oldu.

Ancak İsrail’in kavrayamadığı şey şudur: Direniş roketlerle sınırlı değildir. Kök salmış, büyüyen ve nesiller boyunca aktarılan bir fikirdir. Gazze’den Batı Şeria’ya ve Sana’dan Tahran’a kadar yeni ittifaklar şekilleniyor. Filistin’in sesi artık Chicago’dan Cape Town’a kadar yankılanıyor.

Evet, İsrail’in bir füze savunma sistemi var, ancak ahlaki bir kalkanı yok. Evet, hassas hava saldırıları gerçekleştirebilir, ancak milyonların kalbinde yaşayan özgürlük fikrini yok edemez.

Yetmiş yedi yıl sonra, İsrail hala şımarık, asi bir çocuk gibi davranıyor, sürekli olarak güçlü patronundan koruma bekliyor. Gerçek bağımsızlıktan, hakiki egemenlikten ve kalıcı bir güvenlik duygusundan yoksun.

İsrail, bomboş bir merkeze sahip, ağır silahlı bir varlıktır. Meşruiyet veya adalet tarafından değil, zorlama ve propaganda tarafından desteklenen bir devlettir.

Ve bu yüzden düşecek. Çünkü fikirler ölmez. Çünkü geciken adalet, reddedilen adalet değildir. Ve çünkü Filistin yaşıyor, yıkıntılarda, kamplarda, hafızada ve gelecekte.

Yani asla olgunlaşmamış olan “devlet” düşecek. Ve Filistin dayanacak, çünkü asla kurumayan bir yara ve asla solmayan gerçektir.

Adnan Hmidan/ Middle East Monitor