‘Güvenli koridorda’ hain yolculuk

Geçtiğimiz birkaç hafta, eşi ve üç çocuğuyla birlikte Gazze Şehri’nin Sabra mahallesinde yaşayan Gazzeli Fouad Mazen Mudookh için derinden travmatik oldu.

Kuzey Gazze’de yaşayan 1,1 milyon Filistinliye yönelik 24 saatlik “tahliye” emrini takip eden dönem Güney Gazze’ye yolculuk ayarlamak için son derece dar bir zaman aralığı, İsrail’in amansız bombardımanıyla damgasını vurdu.

Mudookh evinde geçirdiği geceleri hatırlarken, “Önümde cehennemi gördüm. Durmaksızın hava saldırıları yapılıyordu” diyor.

“Savaşın şu ana kadar süreceğini hiç beklemiyordum. Bu kadar yoğun ve şiddetli olmasını beklemiyordum. Şu ana kadar 33 gün oldu. 33 gün soykırım olduğunu hayal edebiliyor musunuz?” diye konuştu.

Mudookh, bombalama sırasında evinin tamamen hasar görmesi nedeniyle kendisinin ve ailesinin savaşın ikinci haftasında babasının aynı mahalledeki evine taşınmaya karar verdiklerini söyledi.

Mudookh, her ikisi de evli olan diğer iki erkek kardeşinin de bu eve taşındığını ekledi. Bu, 20’den fazla kişinin 100 metrekarelik bir daireye sıkıştığı anlamına geliyordu. 

“Gece geldiğinde durmadan vurmaya başlıyorlar. Bir yaşındaki kızımın kalbinin gümbür gümbür attığını hissedebiliyorum.” dedi.

İsrail ordusu, Hamas’ın güney İsrail’e benzeri görülmemiş bir saldırı düzenlediği ve 1.300’den fazla kişinin öldürüldüğü 7 Ekim saldırılarının ardından, çoğu kadın ve çocuk olmak üzere 10.800’den fazla insanı öldüren Gazze Şeridi’nde amansız bir bombalama kampanyası yürüttü.

Acımasız bombardımana ciddi yiyecek, su ve enerji kıtlığı da ekleniyor. İsrail’in kara işgali güneyi kuzeyden ayırdı ve mevcut savaştan 17 yıl önce zaten abluka altında olan bölgede daha fazla karışıklığa yol açtı. 

Bilinmeyen korkusu

Mudookh sabahlarını yiyecek ve su arayarak, evden eve, bir süpermarketten diğerine ve bir fırından diğerine giderek geçiriyor.

“Fırınların çoğu doğrudan etkilendi ve yiyecek bulabileceğimiz hiçbir yer yok. Su bulmak için oradan oraya koşturuyoruz. Günde ancak on litrelik iki sarı bidon doldurabiliyorum. Ayrıca tekerlekli sandalyedeki diğer kardeşim için su da arıyorum.” diye anlattı.

Birleşmiş Milletler, Gazze’nin kuzeyindeki tüm fırınların  malzeme sıkıntısı nedeniyle Çarşamba günü kapandığını söyledi.

“Gazze hayalet bir şehre dönüştü. Sokakta yürümek bile tehlikeli. Tanınan sokaklar ve büyüdüğümüz yerler zar zor tanınabiliyor. Her şey silindi.” diye ifade etti.

Mudookh, El Şifa Hastanesi’nde barınırken bile kendisini güvende hissetmediğini söylüyor. “Gazze’nin her yerini bombalamaya devam ediyorlar.” diye ekliyor.

Perşembe günü, sivillerin artık İsrail ordusunun Gazze Şehri ve çevresinden şeridin güney bölgelerine güvenli geçişini sağlayan günlük dört saatlik bir aralıkta hareket edebileceği açıklandı. 

Ancak Mudookh, bunu haberlerden öğrendiğinde karısının hâlâ bölgeden ayrılmayı reddettiğini söyledi.

Eşi Malak titreyen bir sesle o anıyı hatırlarken, “Az önce El Raşid Caddesi’ne atılan kadın, erkek ve çocukların cansız bedenlerinin görüntülerine tanık olduk. Sonumuzun onlar gibi ölmesini ve unutulmasını istemiyorum.” diye dile getirdi.

İsrail’in kuzey Gazze’den kaçma emrini yerine getirerek saldırıya uğrayan çok sayıda Filistinliyi öldüren ölümcül saldırıların görüntüleri dehşet saçıyordu.

Mudookh’un biri engelli olan iki erkek kardeşi de ayrılmak istemedi.

“Ona yardım etmeyi teklif ettim ama o reddetti ve beni kaçmaya ve hayatta kalmaya teşvik etti. Eğer yaşamamız gerekiyorsa bir yolunu bulacağımıza inanıyordu.” Annesi de kalmayı tercih ederek;

“Bana ‘Bu aşağılanmaya dayanamam’ dedi.”

Ancak Mudookh’un çocuklarına olan sarsılmaz sevgisi, sonunda kaçma kararının arkasında yatan itici güçtü. Yaşları bir ile beş arasında değişen üç çocuk babası olan onun için seçim açıktı. Kalmak, kesin ölüm tehlikesi anlamına geliyordu.

“Beni ayrılmaya iten tek şey çocuklarımdı. Onların hava saldırısından, korkudan, açlıktan ölmelerini istemiyorum. Artık onları kandırıp bunların hava saldırısı olmadığını söyleyemem. Anlıyorlar ki bunlar birinin canına mal olabilecek hava saldırılarıdır.” dedi.

Hain bir yolculuk

Salı sabahı Mudookh, Malak ve üç çocuğu Sabra mahallesinden tehlikelerle dolu bir yol olan Dola Caddesi’ne doğru yürüdüler. Sadece çocukları için yedek kıyafet, bebek bezi ve mama aldı. 

“İşte bu. Güvenlik en önemli şeydir.”

Aşınmış yollarda tekerlekler gıcırdarken umuda tutunarak bir eşek arabasına bindiler. Gazze Şehri’ndeki önemli bir kavşak olan Dola Caddesi’nden varış noktaları, Gazze Şehri’ndeki bir diğer önemli kavşak olan Kuveyt Meydanı’na taşındı ve burada tekrar yürüyerek hareket ettiler. Tahliye yolu diğer kaçan sakinlerle doluydu. 

Yolculuk, malzemelere sınırlı erişim ve sürekli hava saldırısı korkusu gibi zorluklarla doluydu. Her anın acilen değerlendirilmesi gerektiğinden yavaşlayacak ya da dinlenecek zaman yoktu. 

Kuveyt Meydanı’ndan, tankların ve çok sayıda İsrail askerinin varlığının manzarayı bozduğu Bureij mülteci kampına kadar ulaşmayı başardılar. 

Yaklaşan tehlikenin farkında olarak beyaz bir atlet ve kimlik kartını tuttu ve karısına sımsıkı sarıldı, o da bir yaşındaki kızını kucağına aldı. Orada, diğer eliyle 71 yaşındaki babasını 7 kilometrelik yolculuk boyunca sımsıkı tuttu.

“Öldürüleceğimden ve bedenimin burada bırakılacağından çok korkuyorum. O zaman kimse bizi bilmeyecek. İstedikleri bu… Bizi öldürmek istiyorlar, bizi ve mücadelemizi dünyaya duyurmamak istiyorlar.” şeklinde konuştu.

İlerledikçe sayısız dehşet görüntüsüne tanık oldular. Enkaz ve yıkımın arasında cesetler yollara saçılmıştı. Bir zamanlar hayat ve geçim işareti olan eşek ve at arabaları, artık merhumun gaddar taşıyıcıları haline gelmişti. Ayrıca patlamamış mühimmatla da karşılaşacaklardı.

Sahnelerin büyüklüğü baş dönmesi ve yorgunluk çeken Malak’ı şaşkına çevirdi. Mudookh yüzüne hafifçe su çarparak onu uyandırdı ve hareket etmeye devam etmesi için teşvik etti.

“Önümde bir adam ve 3 yaşında bir çocuğu tutan bir kadın gördüm. Eşim İsrail askerini görünce yere düştü ve İsrail askeri kırık Arapçayla ‘Habiby’yi hareket ettir’ dedi. ‘Daha hızlı,’ daha hızlı’.

“Kocası, kadını silahla tehdit ederek geride bıraktı. Aynı şeyin eşimin de başına gelmesinden korktum.” diye anlattı.

Her adımın dikkatle atılması, ellerin itaat göstergesi olarak kaldırılması gerekiyordu. Çocuğun dudaklarından çıkacak en ufak bir ses, silah seslerini tetikliyordu. Aile sürekli korku ve sessizlik içinde yürümeliydi.

Çocuklarını yönlendiren ebeveynler, önlerinde gelişen sahnelerden gözlerini korudu.

“Manzaralar dayanılmazdı.. Çocuklarımdan yerde gördükleri hiçbir şeye bakmamalarını istedim. Ölü insan ve ölü hayvan görüntülerinin akıllarında kalmasını istemiyorum.” dedi.

Mudookh, insanların fısıldayarak dua ettiğini ekledi.

Kameraların ve gazetecilerin yokluğu hissettikleri izolasyonu daha da artırdı. “Eğer ölseydik hikayelerimiz kaybolurdu.” diye ifade etti.

Ancak Bureij mülteci kampına vardıklarında gazetecilerle karşılaştılar. Onlara su ve yiyecek verildi ve ardından bir at arabasıyla Gazze Şeridi’nin merkezinde, İsrail ordusunun çizdiği ayırma çizgisinin altında bir şehir olan Deir al-Balah’a götürüldü.

“Buraya ‘güvenli koridor’ diyorlar ama güvenli olan hiçbir yanı yok. Onu geçmeye çalışırken binlerce kez ölebilirsiniz.” dedi.

Kaynak: Mira Haber